mooie tijden en levenslessen

Het is echt al super lang geleden dat ik verslag heb geschreven. Voornamelijk omdat ik niet wist wat ik moest schrijven. De afgelopen 2 maanden heb ik met ups en downs aan mijn stage gewerkt, gefeest (onder andere bob sinclair in een ibizaa-achtige club, hoe fout) en ben ik hier en daar naar het strand geweest(de stranden hier zijn zoooo mooi). Dat deel gaat dus prima z’n gangetje. Zoals jullie ook allemaal wel weten kom ik eerder terug dan gepland. Dit had voornamelijk te maken met mijn angst dat ik nog een andere stage in Nederland moest doen, omdat het hier niet altijd liep. Hoewel ik ondertussen een nieuwe stage had gevonden, kan ik toch deze stage afmaken door er in Nederland nog een paar weken aan te werken. Zo raak ik niet achter op schema en heb ik ook genoeg tijd om mijn thesis af te maken en het laatste vak af te ronden.

Daarnaast mis ik Nederland ook gewoon. Het klinkt heel verwend maar ik heb het best wel een beetje gehad met de hitte. Vorige week ging ik met nog 4 anderen kamperen in het wild in het zuiden van de staat op een grote canyon. We hadden pech met het weer en er was veel mist, maar ondanks de mist ben ik compleet verbrand (als enige!). Op mijn kantoor hadden ze al gezegd dat ik me altijd moet insmeren in de zomer, maakt niet uit of het regent of niet, je verbrandt gewoon. De blanke Brazilianen lopen met een paraplu als de zon fel schijnt en zelfs de donkerdere Brazilianen smeren elke dag factor 30 ook als de zon niet schijnt. De vellen hingen deze week aan mijn neus en de huid eronder was nog niet hersteld, dus het doet vooral zeer en ik blijf binnen en in de schaduw. Verder heb ik het gehad met de kakkerlakken. Dood aan de kakkerlakken. En daarnaast mis ik jullie natuurlijk gewoon!

Dat kamperen is wel echt even het vertellen waard. Ik heb me rot gelachen en genoten van (bijna) elk moment. We hadden een auto gehuurd en waren naar urubuci gereden, waar we de auto konden parkeren en aan de tocht konden beginnen. Bepakt en bezakt met de kampeerspullen en eten op onze rug vertrokken we vol goede moed het toen nog vlakke pad op. Na 1,5 km kwamen we door een hek waarop stond: ‘dit is het reservaat voor de bergleeuw.’ ok. Ok. OK. WHAT THE FUCK??? Waarom vertelde me niemand voordat ik had ingestemd mee te gaan? Zijn jullie wel helemaal lekker bij jullie knarretje? Waarop de Braziliaan antwoordde; ‘nee, nee, ze zijn niet gevaarlijk, het is een kleine kat, ze eten alleen maar jong vee, niet ons, wij zijn te groot, er zijn hier ook nog andere katachtige roofdieren, maar wij kunnen hier gewoon zijn hoor.’ Pfieuw, wat een geruststelling dat ze alleen maar jong vee eten, ik ben er niet zo zeker van of ik groter en sterker ben dan een ossenkalf maar goed, we zijn hier nu toch dus let’s go. Natuurlijk bleef de bergleeuw het gesprek van het weekend, inclusief het meisje uit Noorwegen die beweerde dat ze de bergleeuw ’s nacht buiten onze tent had gehoord. Na een bijzonder zware tocht (niemand van ons gaat ooit naar de sportschool) kwamen we boven aan de berg, helaas kwam er hele dichte mist opzetten, dus hebben we maar 1 prachtig uitzicht kunnen bewonderen. Het was wel heel mooi hoe die mist zich de bergen door bewoog en hoe alles vervuld raakte met mist (zoals: winter is coming!). Echter, het bemoeilijkte het vinden van de kampeerplaats en aangezien we het gps punt van die plaats verloren waren aan het begin, gingen de jongens maar elke keer op verkenningstocht uit. Drie kwartier voor het donker hadden we de plek eindelijk gevonden dus moesten we als een gek de tenten opzetten en hout halen voor het vuur. Daarna ging ik samen met een meisje douchen in het beekje dichtbij. Het water was ongelofelijk koud maar het voelde heerlijk verfrissend even schoon te zijn en onze warme kleren aan te trekken voor de avond. Toen we ons aan het wassen waren zag ik een heel klein lichtje waar ik even van schrok, (waren dat kattenogen? :O) en toen zag ik er nog 1 en nog 1 en nog 1 en toen: Wooowwww overal vuurvliegjes! Het was zo’n mooi idyllisch aanzicht bij dat beekje, dat vergeet ik nooit meer. We aten salade en roosterden vlees op het vuur en zopen ons helemaal klem aan de wijn en cashasis omdat we bang waren dat we anders echt niet chill konden slapen zonder matrassen in een tentje tussen de bergleeuwen. Kortom het was 1 dolle boel. Op een gegeven moment was de mist een beetje weggetrokken en konden we de sterren zien, het waren er zo veel! Ik ben ook nog nooit op zo’n donkere plek geweest, waar je zonder het vuur je eigen handen niet eens meer ziet. De volgende dag hadden we nog wat gewandeld, maar er was veel mist, wat jammer was voor het uitzicht. Daarna de spullen opgeruimd en de tocht naar beneden gewaagd. We waren gesloopt aan het einde! Die arme jongens droegen ook nog de tenten op hun rug, eentje kon z’n schouders niet meer bewegen, super sneu! Ik had vooral pijn in mijn voeten en mijn verbrandde gezicht.

Ondertussen ben ik ook al een paar weken vol bezig aan mijn eigen onderzoek. Ik doe de stage overdag en ’s avonds of in het weekend heb ik interviews met mijn respondenten. Ik vergezel ze als ze boodschappen gaan doen en daarna werk ik een vragenlijst met ze af. De ene keer in het Engels, de andere keer in het Portugees. Ik heb me vreselijk verkeken op mijn Nederlandse (Europese?) kijk op het boodschappen doen. De meeste Nederlanders gaan 1 x per week naar de supermarkt en halen daar al hun spulletjes. Sommige mensen gaan ook nog naar een markt, maar daar blijft het bij. Hier gaan de meeste mensen 1 x per maand naar de supermarkt en dan kopen ze schoonmaak spullen, een aantal zakken rijst en pasta, sauzen en kruiden en dat was het. De vers producten halen ze bij fruitwinkels of vleeswinkels zo’n 2 a 3 x per week. ‘het is hier zo warm, we kunnen maar fruit voor 3 dagen kopen, anders verrot het, dus dat halen we vaker per week.’ Het gaf zo veel problemen als ik vroeg om met mensen mee naar de supermarkt te gaan: ‘oh sorry, ik ben net geweest, ik ga volgende maand pas weer.’ – uh? Hoe bedoel je volgende maand? Moet je niet eten dan? Grappig om te zien hoe die categorisering al anders is in andere landen!

Vanavond was ik in de supermarkt met een ander deel van mijn onderzoek bezig, waarin ik de inrichting van de supermarkt analyseer. Toen ik naar wasmiddel zocht, ging iemand er met mijn karretje vandoor. Dus ik rende achter deze persoon aan, maar het bleek iemand te zijn van mijn Portugese klas. We raakte aan de praat, wat ik nooit echt gedaan had, omdat ik dacht dat hij alleen Arabisch sprak en communicatie niet echt mogelijk was. Hij bleek echter ook prima Engels te spreken. Hij vertelde me dat hij vorig jaar uit Syrië gevlucht is en nu hier zit. Toen de oorlog begon heeft hij al zijn spullen verkocht zodat hij geld had voor de reis. In Syrië was hij een top sales-man bij LG. Hier werkt hij in de cafetaria op de universiteit. Hij vertelde over de depressie die hij kreeg hier, omdat hij nergens kan wonen en nergens aan de slag kan en niks meer heeft. In de zomer als de uni dicht is moet hij weer een andere baan vinden. Daarnaast kan hij vooral nergens heen; met een Syrisch paspoort weigeren werkgevers je, hotels weigeren je ook al heb je geld. Hij wordt niet gezien als mens, maar gelijk als terrorist. ‘Mijn vorige baas maakte die grap de hele tijd, het is zo denigrerend,’ zei hij. Hij vertelde mij over zijn reis hierheen en hoe hij vier dagen niet geslapen had en hoe uiteindelijk een aardig gezin zich over hem ontfermd had. Voor hij dit vertelde had ik vertelt wat ik hier deed en wat mijn plannen waren voor de toekomst. Vol enthousiasme had ik verteld over mijn carrière-plannen en droomreizen die ik de komende paar jaar nog wil maken. Na zijn verhaal schaamde ik me kapot voor mijn plannen. Ik heb een Europees paspoort, ik kan overal heen en ik zal nergens geweigerd worden. Hoe zo’n stom rotpapiertje je al je vrijheid kan geven of belemmeren en alleen de toevalligheid van geboorteplaats bepaalt waar je kan gaan en staan. De wereld is zo oneerlijk. Gelukkig zei hij dat hij juist veel positieve energie kreeg van mijn verhaal en mijn wil. ‘Je bent hier als meisje alleen en je bent van plan om je leven te leven en niet bang te zijn, ik neem een voorbeeld aan je.’ Helaas neemt dit niet weg dat ik deze vrije gedachte kan hebben door mijn bevoorrechte positie. En met deze woorden wil ik deze blog eindigen en ik hoop dat we allemaal even de tijd kunnen nemen om na te denken over stereotypen en de serieuze consequenties, de ‘echte’ gevolgen hiervan voor het dagelijks leven van vele mensen. Niet het geloof, cultuur, etniciteit of paspoort bepaalt of iemand goed of slecht is. Dit is iets wat vaak ongemerkt vergeten word in generaliserende uitspraken over ‘Moslims,’ ‘Fransen,’ ‘Turken,’ ‘Duitsers,’ ‘negers,’ ‘Marokkanen,’ ‘Syriërs’ etc. En laten we er dan niet alleen over nadenken, maar er ook iets mee doen in ons eigen dagelijks handelen. Want verandering begint alleen bij jezelf.

Cheers!