de ups and downs
Door: Thalita
Blijf op de hoogte en volg Thalita
16 September 2014 | Brazilië, Florianópolis
Daarna de hele week studeren, vergaderen en les in het Portugees. Op donderdag had een les van 4 uur. Na 2 uur was mijn concentratie echt op en hoe hard ik het ook probeerde ik kon niet meer me aandacht bij de stof en de taal houden, ik was er zo moe van! Het is zo doodvermoeiend om je de hele tijd zo in en in te concentreren dat ik het liefst gewoon even Nederlands wilde praten of op zijn minst normaal Engels, zodat ik het ook begrijp zonder diepe concentratie. Toen kwam ik ook nog eens thuis in dat stinkhol wat ik met geen mogelijkheid schoon krijg. Ik heb alles grondig schoongemaakt (ja er is al een hele fles schoonmaakmiddel in nog geen 5 weken doorheen; moeders ben je trots?) Ik heb de gordijnen gewassen, ik leg netjes een doek over het afvoerputje van de douche (die meurt echt alsof er 3 dode ratten in zitten) maar het helpt allemaal niet!
Hoewel ik niet altijd toe wil geven aan de kortstondige materialistische geneugten in deze moderne tijd, ben ik soms toch ook wel een meisje dat stiekem erg blij is met een paar nieuwe schoenen. En aangezien ik in een ontzettend dal zat kocht ik maar gelijk 4 paar. Daarnaast had ik schoenen nodig, aangezien al twee paar die ik uit Nederland had meegenomen zijn gesneuveld door de slechte straten. En ze waren redelijk goedkoop en 1 paar was in de uitverkoop.
Zo, na deze zonde biecht en de excuses kan ik verder gaan met het vertellen over de ervaring in de winkels, wat namelijk heel anders is dan in Europa. In de schoenenwinkel staan alle schoenen achter glas. Als je binnenkomt is er gelijk een verkoper die vraagt of die je kan helpen en staan er nog 6 andere verkopers in de rij. Als echte Holander zei ik natuurlijk dat ik gewoon even wilde kijken. Ze zei tegen haar collega’s dat ik Amerikaans was, waarop ik inhaakte ‘nee, ik kom uit Nederland.’ (iedereen is gelijk dol op je als je dat zegt). Waarop de verkoopster besloot dat ze mij toch echt moest helpen. Toen ze schoenen voor me halen was raakte ik aan de praat met de andere verkopers die helemaal verheugd waren over het feit dat ik uit Europa kwam, dat winkelen in europa zo anders is en dat ik niet gewend ben aan al die verkopers en dat ze het leuk vonden dat ik ze begreep. Jeej! Vooral dit had ik nodig om uit mijn Portugees-dip te komen. Een zelfde soort scene speelde zich af in de andere winkels, zoals bij de sieraden als de kleding winkel.
’S avonds had ik een open bar feestje waar ik al weken geleden voor uitgenodigd was. Dit houdt blijkbaar in dat je je eigen plastic bierpul meeneemt en je de hele avond goedkope champagne, shotjes, cashassis en wodka mixjes zuipt. Je zult begrijpen hoe ik me de volgende dag voelde, maar het was een topavond! Toch heb ik met de andere uitwisselingsstudenten wat moed weten te verzamelen om naar het strand te gaan.
De volgende dag ben ik met dezelfde mensen een ‘trilha’ (hike-tocht0 gaan doen in het zuiden van het eiland. Eén van de uitwisselingsstudenten had ons uitgenodigt om met haar yoga klas mee te gaan. Dus voor de tocht wat rek en strek oefeningen en daarna een pad beklimmen. Na ongeveer 25 minuten kwamen we bij een watervalletje waar we moesten mediteren. Natuurlijk werd ik enorm afgeleid door een gigantische bruine bij die ik nog nooit in Nederland had gezien en waar ik lichtelijk panisch van werd. Daarnaast waren er ook nog gigantisch veel muggen die mijn benen compleet lek gestoken hebben (waarvan er nu ook nog eentje ontsteekt, heel chil). Desalniettemin was de toch prachtig (zie foto’s). Er zitten hier ook zoveel mooie, super grote vlinders. Ze zijn ongeveer zo groot als je hand, met zwarte, gele en rode kleuren. 1 blauwe bleef mooi stil zitten voor de foto (zie bijgevoegd). En de eindbestemming was ook paradijs! Een heerlijk bijna verlaten strand met heel wit zand en ook zwart zand (dat ligt aan het tij wat ik begreep uit het Portugees, ik had eerder vulkanisch zand ofzo verwacht, maar dat zei die mevrouw niet). Soms schijnt dat zwarte zand er wel te zijn en soms niet. Na wat vrije tijd hebben we ook op het strand weer yoga gedaan. Aan zo’n dag houd je alleen maar een super relaxte staat van zijn over.
Het is nog steeds raar dat ik niet overal zomaar kan lopen, en zeker niet ’s avonds (en volgens mij blijf ik dit in elke blog herhalen, maar het stoort me echt. Ook de andere uitwisselingsstudenten hebben hier last van. Een Belgische jongen zei: ‘In Belgie, of Europa, kan ik na het uitgaan gewoon terug naar huis lopen en er van uitgaan dat mij niks gaat overkomen, maar daar ben je hier niet zeker van.’ Toen we om de universiteit heen moesten lopen ’s avonds omdat Braziliaanse meisjes ons verzekerde dat we ook met zijn drieën er niet doorheen konden zei een Engels meisje: ‘In Engeland heb je wel plaatsen waar je liever niet wilt lopen, maar als je snel loopt gebeurt er eigenlijk niets, maar hier heb je gewoon plaatsen waar je in zijn geheel gewoon niet kan zijn.’ Desalniettemin ben ik wat losser geworden en ga ik ’s avonds wat vaker dingen ondernemen, maar wel met voorzorgsmaatregelen (zo heb ik niets bij me bijvoorbeeld).
Dus hoewel er soms even rare momenten zijn waarop dingen tegen zitten en je even niet weet hoe je naar huis moet, begin ik me aan te passen en me al iets meer op me gemak te voelen.
Daarnaast voel ik me al bijna een echte Braziliaanse die op haar hakken over de verweerde en verbrokkelde betonblokken straten raust en ook nog eens 2 waterflessen van elk 5 liter de berg op sjouwt (met dezelfde hakken). Ik kan al niet meer zonder mijn uitgebreide warme lunch en kom ik al regelmatig te laat (maar dan dus nog steeds op tijd, omdat niemand nog begonnen is).
Tot zo ver deze update, tchau bonitos, ate logo!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley