Dit is geen Bananenland
Door: Thalita
Blijf op de hoogte en volg Thalita
30 Augustus 2014 | Brazilië, Florianópolis
Ik loop een beetje achter met mijn verslagen, er is zo veel gebeurd! Allereerst zal ik vertellen over Buenos Aires, waar ik mee naar toe mocht voor een conferentie van 'society of social studies of sciences'. De wetenschappers hier doen allemaal onderzoek naar 'studies of technology and science.' Dit houdt in dat ze onderzoeken hoe kennis door een samenleving (of de wereld) heen reist. Ze kunnen bijvoorbeeld onderzoeken hoe technologie wordt geaccepteerd door een breed publiek en wat voor impact dat heeft op de maatschappij. Trevor Pinch gaf bijvoorbeeld een geweldige presentatie over de impact van de Synthesizer, waarbij hij probeerde te laten zien hoe James morrison en stevie wonder een waarde aan geluid probeerde toe te schrijven. Hoe beschrijf je een geluid wat je nog nooit gehoord hebt? Het kan ook gaan over genetisch gemanipuleerd voedsel; hoe komt het dat in sommige landen er wel een heftig verzet is, zoals mexico en india en in andere landen niet, zoals in brazilie? Weer andere onderzoeken gaan over de medische wereld en hoe artsen ziekten benaderen en hoe hierover kennis wordt gevormd. Volgens mij kan ik eeuwig over al deze onderwerpen en voorbeelden door blijven gaan, maar ik zal jullie daar niet mee vervelen. Laten we zeggen dat ik enorm veel geleerd heb, niet alleen qua voorbeelden, maar ook op theoretisch niveau heb ik weer wat te doen en verder uit te zoeken.
Wat ook heel tof was, is dat ik allemaal bekende wetenschappers heb horen spreken en sommige ook heb ontmoet. Het mooiste van de week op dat gebied was dat Julia mij voorstelde aan Alan Irwin, een britse socioloog die in Denemarken werkt. Hij vroeg hoe ik het deed met het portugees en vertelde me over zijn eigen ervaringen met het Deens, waardoor we een grappig gesprek kregen over hoe je bier bestelt in het Deens. Op zo'n conferentie is het zo fijn dat iedereen open staat voor een praatje en iedereen is heel down to earth, geen ster-allures. Ik vond het zelfs zo leuk dat ik zelfs een PhD weer als een optie zie na mijn master... maar dat zien we volgend jaar wel.
Eigenlijk wilde ik beginnen met vertellen over de mazzel die ik had op de heen weg naar buenos aires, en toen vloeide er een heel verhaal over de presentaties uit mijn vingers, excuus! De vlucht die ik had geboekt was vrij duur en zou lang gaan duren omdat ik via sao paulo vloog. Toen ik 3 weken geleden boekte was de directe vlucht gecanceled en ook Julia (mijn supervisor) en Marilla (de phd student waarmee ik op de conferentie was en in een hotel mee sliep) moesten ook omboeken. Echter hoorde ik een week later van iemand anders dat die wel op de directe vlucht zat. Toen ik dat vertelde aan Marilla en Julia hadden zij kosteloos omgeboekt omdat dat hun oorspronkelijke vlucht was. Voor mij was dat echter geen optie, omdat ik niet nog meer wilde betalen. Toen ik met Julia in de auto zat naar het vliegveld grapte ik tegen haar dat ze misschien nog wel plek hadden in de directe vlucht. Echter, nam ze me serieus en ging het vragen. Ik hoorde haar in het portugees tegen die man zeggen; 'oh dit arme meisje, spreekt helemaal geen portugees en nu moet ze via sao paulo en dat is een ramp, niemand spreekt daar engels, ja ze heeft verkeerd geboekt, ze snapt niks van de taal' en ik trok mijn allerzieligste gezicht. Dit werkte! de man boekte mijn vlucht om en ik kreeg zelfs geld terug! Wat een mazzel! Dus na een heerlijke korte vlucht kwamen we aan in Buenos Aires.
Buenos Aires zelf is een enorm indrukwekkende stad. Het is groots opgezet, erg gepland in blokken met hoofdstraten en zei straten. Er is veel ruimte voor het openbaar vervoer, met aparte, zeer grote busstroken door de straten. Qua gebouwen had ik in elke stad kunnen zijn, zoals Wenen of Budapest. Veel architecten studeerden vroeger in Europa, dus bij de opbouw van de stad werd het Europese voorbeeld gevolgd, met veel tierelantijntjes (guirlandes) aan de gevels, halfzuilen en tympana (griekse tempel-achtig). Toch vreemd om dat aan de andere kant van de oceaan aan te treffen.
Marilla vertelde mij echter dat de stad 2 jaar geleden veel schoner was. Ze schrok van het beeld. De graffiti was er eerder niet zo veel aanwezig en de straten waren vrij smerig en stoffig. Op de straten waren erg veel bedelaars en ook bijvoorbeel op de terassen komen kinderen aan je tafel kunstjes doen voor geld, of mensen verkopen kaartjes ofzo. We moesten onze tassen echt goed in de gaten houden en op onze buik hangen. Vaak kon ik geen foto's maken met mijn mobiel omdat er 'ongure figuren' waren. Af en toe zei marilla, nee pak niet je telefoon op straat, want ze jatten het zo uit je handen. Ook vertelde ze dat de inflatie enorm was. 2 jaar geleden betaalde je voor een rit naar het vliegveld met de taxi 50 pesos, nu was dat 285 pessos! Ook was het eten duurder dan hier in Floripa. Een lunch was ongeveer 100 pesso, dus 10 euro, terwijl ik hier tussen de 12 en 20 reais betaal, wat 4 tot 6 euro is. (1 euro is 11 pesso en 1 euro is 3 reais). 'Zo ziet crisis eruit' was één van haar opmerkingen toen we vanuit ons hotel raam in de smerige straat keken. Een opmerking die mij bij bleef.
Het eten in Buenos aires was verschrikkelijk. Ook verslechterd; 2 jaar geleden had Marilla heerlijk gegeten en deze week was een ramp. Voor mij was het sowieso al rampzalig dat er bijna alleen maar vlees te vinden was (en ook niet van de kwaliteit die marilla hier gewend was aan te treffen) en naast vlees krijg je aardappels op je bord (wat ik ook niet blief) en geen salade. Groente is moeilijk te vinden. We bestelde een ceasar salad, waar gewoon geen groente in zat, maar bestond uit kip, croutons, kaas en drie blaadjes rucola. Ik heb dus veel pasta gegeten. Maar goed als je dan toch in argentinie bent, moet je toch een steak eten. We vonden een restaurant met veel locals (altijd goed) en hebben hier heerlijke argentijnse steak gehad, met patat en zelfs groente. 1 lichtpuntje in de hele week, dat de stad toch niet nog steeds in zwaar verval is!
Echter heb ik in Buenos Aires ook weer veel over brazilie geleerd omdat ik met marilla was. De eerste dag hadden we lunch met nog een braziliaan van UFSC en een franse jongen. Ze spraken over de presidentskandidaat die is overleden in een vliegtuig ongeluk. Misschien hebben jullie het mee gekregen, maar in Oktober zijn er verkiezingen en deze dood heeft erg veel invloed op de situatie hier. Er zijn drie hoofdkandidaten, maar de strijd ging voornamelijk tussen de huidige president en een andere kandidaat. Degene die nu dood is maakte weinig kans. Echter nu zijn vice president de partij leidt en kandidaat is geworden, maakt zij schijnbaar de meeste kans! ook is er veel veranderd in het bedrijfsleven (al heb ik even geen idee meer wat). Hoedanook ging de discussie aan tafel erover of hij vermoord is of niet. Ik als advocaat van de duivel vond het natuurlijk erg leuk om te verdedigen dat het opzet was. 'Het was gewoon een ongeluk, dit is geen bananenland, zoals Oekraine of Rusland ofzo' Was het antwoord van Marilla, wat de rest van de week onze slogan bleef, elke keer als ik een opmerking maakte over iets wat ik vreemd vond, later meer daarover. De andere braziliaan is er heilig van overtuigd dat het opzet was. Ik heb geen idee, al wordt er gespucleerd dat het vliegtuig neerstorte naast een militaire basis waar ze met drones testen en er een verdwaalde drone in het vliegtuig terecht is gekomen...
Maar in meer opzichten ben ik erachter gekomen dat Brazilie geen bananenland is; Brazilianen zijn erg gesteld op hygiene. Ik maak elke keer de fout dat ik mijn eten gelijk af wil rekenen, maar daarvoor moet ik naar een ander persoon 'die het eten niet heeft aangeraakt'. Marilla vertelde met gruwels over haar ervaring in Belgie dat ze een wafel kocht en de man eerst het geld aanpakte en daarna de wafel overhandigde. Ok, dat is hier dus gaande met dat aparte afrekenen. En ook als ik iets zei over alle medicijnen die ik had meegenomen zei ze: 'o mijn god, jij dacht echt dat je in een bush-bush, bananenland terecht zou komen he? Zo is het niet hier'.
Daarnaast hadden we een gesprek over water drinken uit de kraan. Marilla zei: 'nee, water uit de kraan kan je niet drinken, er zitten medicijnen in en ook fluor, om mensen hun tanden sterk te houden. Dat is goed voor de bevolking'. Hierop vroeg ik of het dan niet beter was om mensen makkelijk toegang te geven tot schoon drink water, omdat je daar naar mijn idee veel meer ziektes mee voorkomt. "nee, hoezo? Mensen hebben toegang tot drinkwater, dat kan je gewoon in de supermarkt halen, en toegang is eigenlijk geen probleem (de koopkracht is aanwezig). Hoezo? drink jij in Nederland water uit de kraan? waarom zou je water uit de kraan willen drinken?" Op dat laatste wist ik even geen antwoord, tja als je water gewoon kan kopen of langs kan laten brengen, waarom wil je dan het water uit de kraan drinken?
Het laatste was de supermarkt. We hadden messen in ons mandje gedaan, maar eigenlijk wist ik zeker dat we die hadden in ons hotel, dus wilde we ze niet meer. Marilla legde messen gewoon ergens tussen de boter terug. 'nee,' zei ik met mijn goede gewoontes, 'die ga ik terug hangen.' 'Oh mijn god, je bent zo'n europeaan' antwoorde ze. En ook dat werd de slogan van de week. Bijvoorbeeld met op tijd komen. (nee, thalita, er staat wel in het boekje dat het om half 9 begint, maar dat is niet echt zo, ze beginnen wel 10 minuten later, we gaan gewoon rustig). Ik merk dat ik relaxter begin te worden met deze dingen, ik pas me nu al meer aan en ben vaker te laat. dat wordt omschakelen in Nederland.
Afgelopen zondag vloog ik terug naar Brazilie, ik moet bekennen dat ik na die week al dacht, oh ik wil wel weer graag terug naar mijn huis in florianopolis. Mijn appartementje, met al zijn ongemakken, voelt al als thuis komen. Vandaag had ik mijn eerste kakkerlak in de lade tussen mijn boeken. Paniek, chaos, stress en een hartaanval. Toen ik dacht dat ik hem te pakken had draaide ik me even om om mijn ei die ik aan het bakken was op mijn bord te leggen. Toen ik weer in de la keek was hij weg. Na een dappere zoektocht heb ik hem toch te pakken gekregen. Hopelijk was dit de laatste, al betwijfel ik dat.
Gister had ik mijn eerste forro (soort braziliaanse stijldans) dansles op de universiteit. Ik was samen met een zuid-afrikaanse jongen die ik had leren kennen bij portugese les. Hij was al vaker geweest en ik hoopte dat ik me nog bij de lessen aan kon sluiten. Gelukkig kon dat, een oudere vrouw wilde niet meer mee doen en bood mij aan in haar plaats te gaan voor de helft van de prijs, alweer mazzel! De les zelf was ook zeer bijzonder. Bij binnenkomst moesten we onze schoenen uit doen en een matje pakken. Toen ik vroeg waar dat voor was zei de zuid-afrikaan dat we eerst 15 minuten met onze ogen dicht moeten liggen. Uh? pardon? Ongeveer de helft van alle brazilianen doen aan yoga en mensen beginnen hiermee om zich beter te kunnen concentreren enzo. De lichten gingen uit en er wordt een relaxed muziekje opgezet dus wij moesten echt ons best doen om niet de slappe lach te krijgen daar op de grond. Ik kan je vertellen dat 15 minuten dan heel lang duren! Opvallend was ook dat er meer mannen waren dan vrouwen. Dit heb ik nog nooit meegemaakt bij een dansles!
Na de dansles werd ik gevraagd om mee te gaan om wat te drinken. Ergens op de avond eindigden we bij het meer (lagoa) in een bar met een forro party. Dat is ook weer typisch braziliaans denk ik; speciale dansavonden die druk worden bezocht met een live band en er is niemand waar je niet in ieder geval 1 dans mee danst. Je hebt bijna geen tijd om een drankje te doen omdat je de hele tijd gevraagd wordt voor een dans. Wat dat betreft is dit wel meer mijn land dan Nederland, een stijlvolle dans, live band, down to earth, tropische sferen en enorm goede caiprinha's, in plaats van techno, drugs en mensen die totaal van de wereld zijn.
Ik stop nu met typen, meer updates over de studie bewaar ik voor de volgende keer. Nogmaals excuses voor de lengte van dit verhaal en ik voeg natuurlijk weer wat foto's bij.
Beijos! (kusjes)
Wat ook heel tof was, is dat ik allemaal bekende wetenschappers heb horen spreken en sommige ook heb ontmoet. Het mooiste van de week op dat gebied was dat Julia mij voorstelde aan Alan Irwin, een britse socioloog die in Denemarken werkt. Hij vroeg hoe ik het deed met het portugees en vertelde me over zijn eigen ervaringen met het Deens, waardoor we een grappig gesprek kregen over hoe je bier bestelt in het Deens. Op zo'n conferentie is het zo fijn dat iedereen open staat voor een praatje en iedereen is heel down to earth, geen ster-allures. Ik vond het zelfs zo leuk dat ik zelfs een PhD weer als een optie zie na mijn master... maar dat zien we volgend jaar wel.
Eigenlijk wilde ik beginnen met vertellen over de mazzel die ik had op de heen weg naar buenos aires, en toen vloeide er een heel verhaal over de presentaties uit mijn vingers, excuus! De vlucht die ik had geboekt was vrij duur en zou lang gaan duren omdat ik via sao paulo vloog. Toen ik 3 weken geleden boekte was de directe vlucht gecanceled en ook Julia (mijn supervisor) en Marilla (de phd student waarmee ik op de conferentie was en in een hotel mee sliep) moesten ook omboeken. Echter hoorde ik een week later van iemand anders dat die wel op de directe vlucht zat. Toen ik dat vertelde aan Marilla en Julia hadden zij kosteloos omgeboekt omdat dat hun oorspronkelijke vlucht was. Voor mij was dat echter geen optie, omdat ik niet nog meer wilde betalen. Toen ik met Julia in de auto zat naar het vliegveld grapte ik tegen haar dat ze misschien nog wel plek hadden in de directe vlucht. Echter, nam ze me serieus en ging het vragen. Ik hoorde haar in het portugees tegen die man zeggen; 'oh dit arme meisje, spreekt helemaal geen portugees en nu moet ze via sao paulo en dat is een ramp, niemand spreekt daar engels, ja ze heeft verkeerd geboekt, ze snapt niks van de taal' en ik trok mijn allerzieligste gezicht. Dit werkte! de man boekte mijn vlucht om en ik kreeg zelfs geld terug! Wat een mazzel! Dus na een heerlijke korte vlucht kwamen we aan in Buenos Aires.
Buenos Aires zelf is een enorm indrukwekkende stad. Het is groots opgezet, erg gepland in blokken met hoofdstraten en zei straten. Er is veel ruimte voor het openbaar vervoer, met aparte, zeer grote busstroken door de straten. Qua gebouwen had ik in elke stad kunnen zijn, zoals Wenen of Budapest. Veel architecten studeerden vroeger in Europa, dus bij de opbouw van de stad werd het Europese voorbeeld gevolgd, met veel tierelantijntjes (guirlandes) aan de gevels, halfzuilen en tympana (griekse tempel-achtig). Toch vreemd om dat aan de andere kant van de oceaan aan te treffen.
Marilla vertelde mij echter dat de stad 2 jaar geleden veel schoner was. Ze schrok van het beeld. De graffiti was er eerder niet zo veel aanwezig en de straten waren vrij smerig en stoffig. Op de straten waren erg veel bedelaars en ook bijvoorbeel op de terassen komen kinderen aan je tafel kunstjes doen voor geld, of mensen verkopen kaartjes ofzo. We moesten onze tassen echt goed in de gaten houden en op onze buik hangen. Vaak kon ik geen foto's maken met mijn mobiel omdat er 'ongure figuren' waren. Af en toe zei marilla, nee pak niet je telefoon op straat, want ze jatten het zo uit je handen. Ook vertelde ze dat de inflatie enorm was. 2 jaar geleden betaalde je voor een rit naar het vliegveld met de taxi 50 pesos, nu was dat 285 pessos! Ook was het eten duurder dan hier in Floripa. Een lunch was ongeveer 100 pesso, dus 10 euro, terwijl ik hier tussen de 12 en 20 reais betaal, wat 4 tot 6 euro is. (1 euro is 11 pesso en 1 euro is 3 reais). 'Zo ziet crisis eruit' was één van haar opmerkingen toen we vanuit ons hotel raam in de smerige straat keken. Een opmerking die mij bij bleef.
Het eten in Buenos aires was verschrikkelijk. Ook verslechterd; 2 jaar geleden had Marilla heerlijk gegeten en deze week was een ramp. Voor mij was het sowieso al rampzalig dat er bijna alleen maar vlees te vinden was (en ook niet van de kwaliteit die marilla hier gewend was aan te treffen) en naast vlees krijg je aardappels op je bord (wat ik ook niet blief) en geen salade. Groente is moeilijk te vinden. We bestelde een ceasar salad, waar gewoon geen groente in zat, maar bestond uit kip, croutons, kaas en drie blaadjes rucola. Ik heb dus veel pasta gegeten. Maar goed als je dan toch in argentinie bent, moet je toch een steak eten. We vonden een restaurant met veel locals (altijd goed) en hebben hier heerlijke argentijnse steak gehad, met patat en zelfs groente. 1 lichtpuntje in de hele week, dat de stad toch niet nog steeds in zwaar verval is!
Echter heb ik in Buenos Aires ook weer veel over brazilie geleerd omdat ik met marilla was. De eerste dag hadden we lunch met nog een braziliaan van UFSC en een franse jongen. Ze spraken over de presidentskandidaat die is overleden in een vliegtuig ongeluk. Misschien hebben jullie het mee gekregen, maar in Oktober zijn er verkiezingen en deze dood heeft erg veel invloed op de situatie hier. Er zijn drie hoofdkandidaten, maar de strijd ging voornamelijk tussen de huidige president en een andere kandidaat. Degene die nu dood is maakte weinig kans. Echter nu zijn vice president de partij leidt en kandidaat is geworden, maakt zij schijnbaar de meeste kans! ook is er veel veranderd in het bedrijfsleven (al heb ik even geen idee meer wat). Hoedanook ging de discussie aan tafel erover of hij vermoord is of niet. Ik als advocaat van de duivel vond het natuurlijk erg leuk om te verdedigen dat het opzet was. 'Het was gewoon een ongeluk, dit is geen bananenland, zoals Oekraine of Rusland ofzo' Was het antwoord van Marilla, wat de rest van de week onze slogan bleef, elke keer als ik een opmerking maakte over iets wat ik vreemd vond, later meer daarover. De andere braziliaan is er heilig van overtuigd dat het opzet was. Ik heb geen idee, al wordt er gespucleerd dat het vliegtuig neerstorte naast een militaire basis waar ze met drones testen en er een verdwaalde drone in het vliegtuig terecht is gekomen...
Maar in meer opzichten ben ik erachter gekomen dat Brazilie geen bananenland is; Brazilianen zijn erg gesteld op hygiene. Ik maak elke keer de fout dat ik mijn eten gelijk af wil rekenen, maar daarvoor moet ik naar een ander persoon 'die het eten niet heeft aangeraakt'. Marilla vertelde met gruwels over haar ervaring in Belgie dat ze een wafel kocht en de man eerst het geld aanpakte en daarna de wafel overhandigde. Ok, dat is hier dus gaande met dat aparte afrekenen. En ook als ik iets zei over alle medicijnen die ik had meegenomen zei ze: 'o mijn god, jij dacht echt dat je in een bush-bush, bananenland terecht zou komen he? Zo is het niet hier'.
Daarnaast hadden we een gesprek over water drinken uit de kraan. Marilla zei: 'nee, water uit de kraan kan je niet drinken, er zitten medicijnen in en ook fluor, om mensen hun tanden sterk te houden. Dat is goed voor de bevolking'. Hierop vroeg ik of het dan niet beter was om mensen makkelijk toegang te geven tot schoon drink water, omdat je daar naar mijn idee veel meer ziektes mee voorkomt. "nee, hoezo? Mensen hebben toegang tot drinkwater, dat kan je gewoon in de supermarkt halen, en toegang is eigenlijk geen probleem (de koopkracht is aanwezig). Hoezo? drink jij in Nederland water uit de kraan? waarom zou je water uit de kraan willen drinken?" Op dat laatste wist ik even geen antwoord, tja als je water gewoon kan kopen of langs kan laten brengen, waarom wil je dan het water uit de kraan drinken?
Het laatste was de supermarkt. We hadden messen in ons mandje gedaan, maar eigenlijk wist ik zeker dat we die hadden in ons hotel, dus wilde we ze niet meer. Marilla legde messen gewoon ergens tussen de boter terug. 'nee,' zei ik met mijn goede gewoontes, 'die ga ik terug hangen.' 'Oh mijn god, je bent zo'n europeaan' antwoorde ze. En ook dat werd de slogan van de week. Bijvoorbeeld met op tijd komen. (nee, thalita, er staat wel in het boekje dat het om half 9 begint, maar dat is niet echt zo, ze beginnen wel 10 minuten later, we gaan gewoon rustig). Ik merk dat ik relaxter begin te worden met deze dingen, ik pas me nu al meer aan en ben vaker te laat. dat wordt omschakelen in Nederland.
Afgelopen zondag vloog ik terug naar Brazilie, ik moet bekennen dat ik na die week al dacht, oh ik wil wel weer graag terug naar mijn huis in florianopolis. Mijn appartementje, met al zijn ongemakken, voelt al als thuis komen. Vandaag had ik mijn eerste kakkerlak in de lade tussen mijn boeken. Paniek, chaos, stress en een hartaanval. Toen ik dacht dat ik hem te pakken had draaide ik me even om om mijn ei die ik aan het bakken was op mijn bord te leggen. Toen ik weer in de la keek was hij weg. Na een dappere zoektocht heb ik hem toch te pakken gekregen. Hopelijk was dit de laatste, al betwijfel ik dat.
Gister had ik mijn eerste forro (soort braziliaanse stijldans) dansles op de universiteit. Ik was samen met een zuid-afrikaanse jongen die ik had leren kennen bij portugese les. Hij was al vaker geweest en ik hoopte dat ik me nog bij de lessen aan kon sluiten. Gelukkig kon dat, een oudere vrouw wilde niet meer mee doen en bood mij aan in haar plaats te gaan voor de helft van de prijs, alweer mazzel! De les zelf was ook zeer bijzonder. Bij binnenkomst moesten we onze schoenen uit doen en een matje pakken. Toen ik vroeg waar dat voor was zei de zuid-afrikaan dat we eerst 15 minuten met onze ogen dicht moeten liggen. Uh? pardon? Ongeveer de helft van alle brazilianen doen aan yoga en mensen beginnen hiermee om zich beter te kunnen concentreren enzo. De lichten gingen uit en er wordt een relaxed muziekje opgezet dus wij moesten echt ons best doen om niet de slappe lach te krijgen daar op de grond. Ik kan je vertellen dat 15 minuten dan heel lang duren! Opvallend was ook dat er meer mannen waren dan vrouwen. Dit heb ik nog nooit meegemaakt bij een dansles!
Na de dansles werd ik gevraagd om mee te gaan om wat te drinken. Ergens op de avond eindigden we bij het meer (lagoa) in een bar met een forro party. Dat is ook weer typisch braziliaans denk ik; speciale dansavonden die druk worden bezocht met een live band en er is niemand waar je niet in ieder geval 1 dans mee danst. Je hebt bijna geen tijd om een drankje te doen omdat je de hele tijd gevraagd wordt voor een dans. Wat dat betreft is dit wel meer mijn land dan Nederland, een stijlvolle dans, live band, down to earth, tropische sferen en enorm goede caiprinha's, in plaats van techno, drugs en mensen die totaal van de wereld zijn.
Ik stop nu met typen, meer updates over de studie bewaar ik voor de volgende keer. Nogmaals excuses voor de lengte van dit verhaal en ik voeg natuurlijk weer wat foto's bij.
Beijos! (kusjes)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
